یک فرضیه عجیب فضایی: آن ها که دیرتر راه افتادند، زودتر می رسند! - آفتاب صبا

گرائم اسمیت، استاد و ستاره شناس بخش نجوم و اخترفیزیک دانشگاه کالیفرنیا، که به تازگی مقاله ای با عنوان درباره اولین کاوشگری که بین دو تمدن میان ستاره ای ارسال می گردد در مجله بین المللی Astrobiology منتشر نموده است، باور دارد معمولا در سفر کاوشگرها در مسافت های طولانی، کاوشگری که ابتدا به مقصد می رسد اولین کاوشگری نیست که ارسال شده است. با پیشرفت فناوری انتظار داریم کاوشگرها سریع تر شوند. در نهایت کاوشگری که دیرتر از نسخه قبلی خود ارسال شده است از آن سبقت می گیرد و زودتر به مقصد می رسد.

اسمیت می نویسد: اگر تمدنی فضایی برنامه ای را برای ارسال کاوشگر به مقاصد میان ستاره ای شروع کند، اولین کاوشگری که به مقصد می رسد احتمالا قدیمی ترین کاوشگر ارسالی نخواهد بود، بلکه یکی از پیشرفته ترین کاوشگرها زودتر به مقصد می رسد. این نتیجه گیری بر اساس سناریوی رخ می دهد که تمدنی فرازمینی (ETC) برنامه ای میان ستاره ای را برای ارسال کاوشگرهای پیچیده شروع کند که سرعت عزیمت آن ها به مرورزمان در طول برنامه افزایش پیدا می نماید.-

به نوشته ساینس آلرت، شکاف فناوری بین کاوشگرها احتمالا به مسائل مختلفی وابسته است اما با افزایش مسافت بین ما و یک تمدن فرازمینی می تواند بیشتر هم بگردد. هرچقدر مقصد از محل پرتاب کاوشگرها دورتر باشد، شکاف فناوری بین کاوشگر اول و فناوری زمینی بیشتر خواهد شد.

مقاله اسمیت هم زمینه های مشابهی را روایت می نماید. کار او متمرکز بر فرازمینی های فرضی در مراحل اولیه برنامه ارسال کاوشگر است که در آینده به پیشرفت های قابل توجهی در فناوری دست خواهند یافت.

اولین کاوشگر ممکن است از نوع میان ستاره ای نباشد و در اصل به این منظور ساخته نشده باشد. امروزه می توان کاوشگرهای وویجر را میان ستاره ای خواند گرچه از ابتدا برای این هدف ساخته نشده بودند. همین فرض برای تمدنی فرازمینی صحت دارد که به تازگی برنامه ارسال کاوشگر به منظومه های ستاره ای دیگر را شروع نموده است.

هدف کاوشگر اول فرازمینی ها می تواند آنالیز منظومه ستاره ای خودشان یا شاید نزدیک ترین ستاره به آن ها باشد اما در نهایت از تمدنی دیگر سر در بیاورد. از زاویه ای دورتر، دقیقا بشر هم در حال اجرا چنین کاری است. بنابراین ممکن است تماس اولیه به این صورت رخ دهد: گیرنده به جای پیغام آشکار از فرستنده، یک جسم بیگانه را دریافت می نماید.

اسمیت اولین شخصی نیست که به شکاف فناوری در چنین شرایطی اشاره می نماید. آندرو کندی در سال 2006، مقاله ای را با عنوان سفر میان ستاره ای، محاسبات انتظار و دام برانگیزاننده پیشرفت در مجله انجمن میان سیاره ای بریتانیا منتشر کرد. بر اساس این مقاله، تمدن ها می دانند فناوری روزی پیشرفت خواهد نمود. بنابراین شاید پیش از ارسال هر نوع کاوشگری منتظر بمانند، زیرا می دانند کوشش های اولیه آن ها از نمونه های نو عقب خواهند افتاد. اما آیا نقطه ای وجود دارد که انتظار دیگر اهمیتی نداشته باشد؟

اسمیت در مقاله خود فرض می نماید فرازمینی ها نمی خواهند منتظر بمانند. در واقع دلایل زیادی هم برای این کار دارند که فراتر از محدوده این پژوهش است. برای مثال یک تمدن فرازمینی ممکن است برنامه ای را پیش از رسیدن فناوری به مرحله ای ضروری شروع کند. او این پرسش متفاوت را مطرح می نماید:کدام کاوشگرها زودتر به یک منظومه سیاره ای می رسند که در آن تمدنی قادر است فناوری کاوشگر را بازیابی کند؟ به بیان دیگر، کدام کاوشگر از پتانسیل برقراری اولین تماس برخوردار است؟-

اسمیت برای پاسخ به این پرسش، دو تمدن فرازمینی متفاوت را در اطراف دو ستاره متفاوت درنظر می گیرد. یکی از تمدن ها از قابلیت ارسال کاوشگر برای سفرهای میان ستاره ای برخوردار است و اسمیت آن را تمدن فرازمینی فعال می نامد.

تمدن دوم هنوز به فناوری کاوشگر میان ستاره ای پیشرفته نرسیده است اما کاوشگرهایی را به منظور آنالیز منظومه ستاره ای خود ارسال می نماید. اسمیت دومین تمدن را تمدن فرازمینی غیرفعال می خواند و اولین رویداد تماس را آنالیز می نماید که در آن تمدن فرازمینی غیرفعال کاوشگری را از تمدن فرازمینی فعال دریافت می نماید.

در سناریوهای اسمیت، تمدن فرازمینی فعال به توسعه فناوری کاوشگر خود ادامه خواهد داد و کاوشگرهای سریع تری را فراوری خواهد نمود. علت تمایل چنین تمدنی به پیشرفت فناوری، سفرهای میان ستاره ای در بازه های کوتاه تر زمانی است. البته این طرز فکر ما است و شاید تمدن های دیگر هم چنین منطقی را دنبال نمایند.

5858