کامبیز درم بخش غربت را به غربت فرستاد! - آفتاب صبا

اواخر سال 97 بود که شانزدهمین جشن تصویر سال به انگیزه شش دهه خلاقیت تصویری کامبیز درمبخش، مراسم تجلیلی را برای این کاریکاتوریست سرشناس برگزار کرد؛ هنرمندی که در توالی از دست دادن های دردناک و پیاپیِ این روزها، امروز ـ شنبه ـ 15 آبان ماه 1400 ـ عزادار رفتنش شدیم.

در این راستا خبرنگار بخش تجسمی خبرنگاران از سیف اله صمدیان ـ عکاس، مستندساز و دبیر جشن تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر ـ درخواست کرد که برای کامبیز درمبخش و صندلی هنری و شخصیت فردی او یادداشتی بنویسد که صمدیان جامع ترین کلام را همان حرف هایی دانست که در شانزدهمین جشن تصویر سال در توصیف کامبیز درمبخش بیان نموده بود.

گزیده صحبت های صمدیان در این مراسم به توضیح زیر است:

ما پنج دوره است که به نامِ نامی تصویر نکوداشت هنرمندانی که وجودشان آبرودار تصویر در ایران شده است را برگزار می کنیم. دوره اول با اکبر عالمی این برنامه شروع شد، بخاطر نقش بزرگ و کوشش های او برای معرفی تصویر در ایران که عده زیادی را با این وادی در سینما و تلویزیون آشنا کرد. دومین دوره محمود کلاری و تصاویر جاودانه اش در سینما میهمان ما بود. تجلیل از عباس کیارستمی با همکاری رضا میرکریمی و جشنواره بین المللی فیلم فجر انجام شد و سال 1396 در پانزدهمین جشن تصویرسال، مراسم در ستایشِ تصویر به علیرضا زرین دست اختصاص یافت و نقش انکار ناپذیری که او در بالابردن کیفیت تصویر سینمای ایران و یاری به فیلم اولی ها و... داشته است.

وقتی برای برگزاری مراسم در ستایش تصویر در پنجمین دوره در شانزدهمین جشن تصویرسال (1397) وارد حوزه هنرهای تجسمی شدیم، کسی آن بالا ایستاده بود که می گفت کجا می خواهید بروید، من اینجا هستم؛ کامبیز درم بخش.

من اینجا درباره کارهایش نمی خواهم چیزی بگویم. دیگران که متخصص اند خواهند گفت. می خواهم از تصمیم بزرگ او بگویم که اگر او این تصمیم را نمی گرفت، ما چه چیزهایی را نداشتیم.

دهه هفتاد یک دوره چند هفته ای وقتی داشتم از شاملو در خانه اش عکاسی می کردم به او گفتم شما در مصاحبه با مجله ای در قبل از انقلاب گفته بودید که من اینجایی ام چراغم در این خانه می سوزد که بسیار هم زیباست و کمی هم خطرناک البته!

پرسیدم نگران نبودید که این نگاه شاید به نوعی ناسیونالیزم کور در میان جوانان دامن بزند؟ از کسی مثل شما که انتظار می رود دنیا وطن باشید و بدون مرز، این ترکیب خیلی نوستالژیک و رمانتیک نیست!؟ که شاملو در جوابم گفت: زمانی که برای معالجه و جراحی مغز حدود یک سالی را به اجبار در نیویورک بودم، منِ مجنون هر روز از ساعت 8 تا 9 صبح در مقابل در بسته پستخانه ای که می دانستم قبل از ساعت 9 باز نمی گردد، قدم می زدم به امید اینکه پستخانه که باز گردد شاید کاغذی از ایران به دستم برسد!

آن روزها شاملو و دکتر کاووسی با هم اختلاف نظر جدی در مقابل فرهنگی و هنری داشتند که در فضای مطبوعات نیز منعکس می شد. از شاملو با شیطنت پرسیدم حتی اگر این کاغذ از دکتر کاووسی هم بود، باز هم خرسند می شدین؟ که با قاطعیت طنز آلودی جواب داد: حتی اگر یه تیکه کاغذ از اون پدر سوخته بود!

من اینجا می خواهم از درم بخش به خاطر یک تصمیم بزرگ تشکر کنم. تصمیم بزرگی که غربت را از رو برد و برگشت به وطنش ایران. او از استثنائاتی در هنر ایران است که وقتی به هر دلیلی پایش را از ایران بیرون گذاشت، به هر دلیلی آنجا نماند و به یک غربت ناخواسته یا خودخواسته انتها داد.

در این سال ها، من و بقیه دوستان درم بخش او را بدون کاغذ سفید و قلمی که روی آن هنر می کارد، ندیده ایم. او را که ثانیه ثانیه زندگی اش را به خلق و فراوری می گذراند. خلاصه اینکه کامبیز درمبخش با بازگشت به ایران و ادامه بی وقفه خلاقیت هایش در زمینه کاریکاتور و فیلم انیمیشن، غربت را به غربت فرستاد!

کامبیز درمبخش، هنرمند کاریکاتوریست که به ویروس کرونا مبتلا بوده و شرایط جسمی ناپایداری داشت، شنبه (پانزدهم آبان ماه) دار فانی را وداع گفت.