برف آخر؛ بی صدا در کوهستان (جشنواره فیلم فجر) - آفتاب صبا

این فیلم که دومین ساخته بلند امیرحسین عسگری محسوب می گردد، تکیه استواری به بازی سکوت امین حیایی دارد و حیایی که در این فیلم شخصیتی درون گرا و متفکر دارد، با استادی تمام توانسته از پس این نقش برآید و عملا در فیلم ما دیالوگ چندانی از او نمی بینیم مگر به موقع لزوم. در مقابل دوست او خلیل که نقشش را مجید صالحی بر عهده دارد، شخصیتی کاملا برون گرا دارد و به بهانه گم شدن دخترش، به آب و آتش می زند و همه چیز و همه کس را مقصر می داند. فیلم با محور قراردادن ماجرای گم شدن دختر خلیل و روایت خرده داستان ها و نمایشی از موقعیت های روزمره زندگی یک دامپزشک در روستا و افراد پیرامونش، روایتی از زندگی مردی تنها ارائه می دهد که که گذر زندگی اش شده واکسن زدن به گاو ها و یاری به زایمان این موجودات و رسیدگی به دیگر حیوانات روستاییان اما ماجرا به همین جا ختم نمی گردد.

فیلم در واقع با دست مایه قراردادن اعتقاد روستاییان به اینکه گرگ ها تلفات سنگینی به بار می آورند و خرج روی دستشان می گذارند، تقابل انسان با محیط زیست حیوانات وحشی را به تصویر می کشد. انسانی که معتقد است که گرگ ها مقصر سیه روزی زندگی اش است، خود در دامان طبیعت دست برده و زیستگاه آن ها را تخریب نموده است و محیط بانان مثل نوش دارویی بعد از مرگ سهراب، به فکر نجات گرگ های وحشی از دست انسان ها و بقای زیست بوم بکر کوهستانی هستند. اینجاست که ماجرای دلدادگی هم به داستان فیلم ورود می نماید.

دامپزشک تنهای ما که زنش او را ترک نموده، دل به یکی از محیط بانان می دهد که در میانه گرگ ها زندگی می نماید و مثل خودش، سر نترسی دارد و حیایی که مهر سکوت بر لب خود زده بود، با شیرینی عشق دهانش باز می گردد و دوست دارد با طرف مقابل حتی اگر کلکل هم باشد، صحبت کند. فیلم در واقع با نشان دادن ارتباط شخصیت دامپزشک با افراد پیرامون خود که در تمامی اوقات با احترام خاصی همراه است، مردی در لبه سردگرمی را نشان می دهد که با مشغول کردن خود با حرفه اش، عمر خود را سپری می نماید.

نمی توان غافلگیری یا تعلیق خاصی را در فیلم پیدا کرد و حتی گره اصلی فیلم هم با شنیدن حرف دل مردم، زود باز می گردد و دیدن واقعیت پیش بینی شده، حس خاصی را در مخاطب ایجاد نمی نماید. از طرفی موسیقی مسعود سخاوت دوست با هدف یاری به جلوه گری صحنه های کوهستان و موقعیت شخصیت ها به داستان اضافه شده، اما عملا تنها شنیدنش خوشایند است و ارتباط لحنی خاصی با فضا ندارد. اما بی کلامی حیایی و بازی درخشانی که از خودش ارائه می دهد، نقطه ی عطف فیلم است و حضور دوربین فیلم در روستایی در دامنه ی کوهستان و گرفتن صحنه هایی از روال عادی زندگی افراد ساکن در روستای و پیشه ای که به آن اشتغال دارند، درامی باورپذیر و قصه گو از فیلم ساخته که ما را تا انتهای فیلم می کشاند. گرچه گاها دیدن برخی صحنه ها ملال آور می گردد و بیش از حد کش دار است اما گویا قرار نبوده که ما با فیلمی هیجا ن انگیز در دل طبیعت روبه رو شویم و تنها هدف کارگردان رسیدن از نقطه مبدا به مقصد در روایت بوده است.

ساخت چنین فیلم هایی از سوی کارگردانان جوان سینما، ما را به آینده سینمای ایران امیدوار می نماید و تنوع بخشیدن به ژانر ها که پیش از این منحصر در ارائه آثار اجتماعی بود، نوید کنکاش در سوژه هایی را می دهد که اغلب با بی مهری روبرو می شوند اما به شکل بالقوه زمینه موضوعی پرباری برای تبدیل شدن به یک اثر سینمایی دارند. اما نباید ذکر این نکته را هم از یاد برد که تنوعا ژانری نباید مساوی با از دست رفتن کیفیت باشد و انتظار من از دیدن این فیلم و حضور آن در محیط کوهستان، بالارفتن آدرنالین خونم با دیدن تک تک لحظات فیلم بود که متاسفانه با به دیدن نشستن قصه ای که عملا نقطه اوجی در داستان خود ندارد، به یاس بدل شد.

امتیاز نویسنده: دو از پنج

آخرین اخبار و مطالب چهلمین جشنواره فیلم فجر را در صفحه ویژه جشنواره فیلم فجر 1400 دنبال کنید.

نقد فیلم برف آخر بازتاب دیدگا ه های شخصی نویسنده است و لزوما موضع خبرنگاران مگ نیست.