ناکامی های ادامه دار کیانوش رستمی؛ کمیته ملی المپیک چند میلیون دیگر خرج ورزشکارسالاری می نماید؟ - آفتاب صبا

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرنگاران، روز گذشته رقابت های دسته 96 کیلوگرم گروه A مردان مسابقات وزنه برداری دنیای 2019 در تایلند دنبال شد و درحالی که سهراب مرادی در ماه های اخیر چندین بار از ناحیه کمر و کتف دچار آسیب دیدگی شده و به تازگی جراحی نموده و معین نیست به المپیک برسد، کیانوش رستمی و ایوب موسوی نمایندگان ایران در این دسته بودند که روی تخته رفتند.

انتخاب وزنه اشتباه از وزنه برداری که فقط خودش را قبول دارد!

روال کاری کیانوش رستمی به گونه ای بوده که بیشتر باید او را نماینده خودش در رقابت ها دانست، ملی پوشی که در مورد همه مسائل خودش معین نماینده است و هرگز زیر بار هیچ برنامه و اردوی ملی نمی رود.

کیانوش که هیچ کسی پیش از اعزام از وضعیت آمادگی اش خبر نداشت و البته با حمایت اقتصادی و معنوی کمیته ملی المپیک برنامه هایش را در شهر خود و زیر نظر برادرش دنبال می کرد؛ در حرکت اول وزنه 180کیلوگرمی را انتخاب کرد، وزنه ای که با یک کیلوگرم اختلاف (181 کیلوگرم)، آنتوان پلیسنول گرجستانی را به مدال طلای یک ضرب دنیا رساند.

کیانوش که برای وزنه زدن زمان نسبتاً زیادی را به خاطر ناهماهنگی ایجادشده از سوی میزبان معطل ماند، نتوانست وزنه انتخابی خودش و برادرش را بالای سر ببرد. او مجبور شد در دفعات دوم و سوم هم همین وزنه را انتخاب کند که هر دو بار در مهار آن ناکام بود تا از رقابت یک ضرب دسته 96 کیلوگرم اوت گردد. رفتار رستمی پس از اوت کردن و صحبت با داوران به هیچ عنوان پسندیده نبود و ظاهراً او از ماجرای بهداد سلیمی در المپیک ریو درس نگرفته است.

درحالی که این امیدواری وجود داشت که محصول ماه ها تمرین انفرادی کیانوش در حرکت دوضرب لااقل معین گردد، او از شرکت در رقابت های دوضرب نیز انصراف داد و دلیلش را نیز مصدومیت از ناحیه آرنج عنوان نمود و به این شکل در این دسته تنها ایوب موسوی در گروه ماند و درنهایت مدال برنز حرکت دوضرب و پنجمی مجموع را به خود اختصاص داد.

نگاهی گذرا به جدول رده بندی وزنه برداران در سرانجام رقابت های این دسته نکات تلخی را عیان می نماید؛ یکی اینکه اگر کیانوش رستمی وزنه سبک تری را انتخاب می کرد لااقل در رقابت باقی می ماند، اشتباهی که او قبلاً نیز با یاری مربی اش که چند سالی است این مسئولیت را برادرش به عهده دارد، مرتکب شده بود.

کیانوش می توانست با وزنه پایین تر آغاز کند تا ابتدا ماندنش در جدول را مسجل کند و بعد به فکر مدال باشد. انتخاب اول او وزنه ای بود که تیان تائوی چینی را در حرکت یک ضرب دوم کرد و وزنه بردار گرجستانی نیز با یک کیلوگرم بیشتر قهرمان یک ضرب شد. جاناتان ماسکوئرا از کلمبیا هم با 179 کیلوگرم سوم شد.

درنهایت نیز تیان تائوی چینی با مجموع 410 کیلوگرم علاوه بر نقره یک ضرب و طلای دوضرب، طلای مجموع را به خود اختصاص داد و فارس الباخ قطری با 402 کیلوگرم مجموع به مدال نقره رسید. آنتوان پلیسنول گرجستانی با 394 کیلوگرم و جاناتان ماسکوئرا کلمبیایی نیز با 391 کیلوگرم عناوین سوم و چهارم مسابقات را به خود اختصاص دادند. ایوب موسوی نیز با مجموع 382 کیلوگرم پنجم شد.

کیانوش رستمی می خواهد همه چیز به عهده خودش باشد، از انتخاب وزنه گرفته تا برنامه تمرینی و مسابقه ای که باید در آن شرکت کند. او فقط خودش را قبول دارد و طبیعتاً فکر می نماید که فقط خودش درست تصمیم می گیرد.

حمایت بی چون وچرا از ورزشکارسالاری!

کیانوش رستمی بارها در مصاحبه هایش گفته که اگر قرار باشد او را مجاب به قبول کردن شرایط اردویی و کار کردن زیر نظر کادر فنی تیم ملی نمایند، وزنه برداری را کنار خواهد گذاشت! او با این حرف تکلیف خودش را روشن نموده و در این سال ها طبق همان روالی عمل نموده که خودش خواسته است.

مسئله بزرگ اینجاست که ورزشکارسالاری به وجود نمی آید مگر آنکه سیستمی پذیرای آن باشد. فدراسیون وزنه برداری در سال های اول، به دلیل شرایطی که وجود داشت و البته کیانوش رستمی با همین سیستم طلای المپیک 2016 ریو را گرفته بود، به غلط و اشتباه شرایط او را پذیرفت اما در سال های پس از آن، پس از ناکامی در مسابقات دنیای آناهیم آمریکا دیگر رفته رفته شرایط مورد نظر دارنده دو مدال طلای سال های 2011 و 2014 وزنه برداری دنیای مورد قبول فدراسیون نبود. از همان وقت او مورد حمایت کمیته ملی المپیک نهاده شد و حتی از سوی کمیته ملی المپیک برای اجرای برنامه ها و تمریناتش شارژ اقتصادی شد.

درحالی که اگر در اردوی تیم ملی حضور پیدا می کرد از بودجه فدراسیون برای او هزینه می شد و تمرینات انفرادی که البته در دو سه سال اخیر ماحصلی برای وزنه برداری ایران نداشته و کیانوش رستمی از کسب مدال دور مانده است، هزینه ای سرسام آور را برای کمیته ملی المپیک در پی نداشت.

فدراسیون وزنه برداری از حمایت کیانوش رستمی دست برداشت و خاطرنشان کرد او نیز مانند سایر ملی پوشان باید تن به برنامه های اردویی بدهد چراکه برنامه انفرادی او علاوه بر خرج سنگین و مجزایی که روی دوش فدراسیون می گذارد، عاید مدالی نیز برای وزنه برداری ایران در چند سال اخیر نداشته، اما درست از همان وقت کیانوش رستمی حمایت بی چون وچرای کمیته ملی المپیک و شخص اول این سازمان را دریافت کرد تا همچنان ورزشکارسالاریِ عجیب در این رشته پابرجا باشد.

کیانوش رستمی که یک مدال طلا و یک نقره المپیک های 2016 و 2012 را در کارنامه دارد، می داند اگر در المپیک 2020 توکیو مدال طلا بگیرد، آن وقت رکورد هادی ساعی را خواهد شکست و به پرافتخارترین ورزشکار ایرانی المپیک ها تبدیل خواهد شد، این موفقیت بزرگی است که دستگاه ورزش ایران را وسوسه می نماید از چنین شانسی حمایت کند، اما نکته مهم این است که کیانوش در دسته جدید هنوز توفیقی به دست نیاورده و درحالی که تنها 10 ماه تا المپیک باقی مانده، به نظر می رسد کار انفرادی و انتخاب های اشتباه کیانوش، هر روز او را بیشتر از کسب سومین مدال المپیکش دور خواهد نمود.

در این میان حمایت های اشتباه از یک تصمیم نادرست می تواند مسائل بیشتری را به وجود آورد. کمیته ملی المپیک به رستمی 50 میلیون تومان یاری نموده و حال سؤال این است که این کمیته می خواهد چند میلیون دیگر خرج ورزشکارسالاری کند.

+