ت مثل تاب آوری! - آفتاب صبا

گوشی را برمی دارم و متن پیامک را می خوانم: مالک محترم خودروی شماره ... به دلیل تخلف رانندگی با کد شماره 2014 به مبلغ ... جریمه می شوید! هنوز از شگفت زدگی سرعت عمل برادران محترم پلیس درنیامده ام که دومین ماشین گشت شان با آژیری مقطع، اما کشدارتر از قبل از کنارم می گذرد و چند ثانیه بعد شگفت زدگی ام را با ارسال پیامکی جدید، دوچندان می نماید: مالک محترم خودروی شماره ... به دلیل تخلف رانندگی با کد شماره 2062 به مبلغ ... جریمه می شوید!

با آگاهی از توقف در محل توقف ممنوع، حرکت می کنم. کمی دورتر پارک نموده و به بانک می روم تا علت احضارم را جویا شوم: شما ضامن بانکی آقای ... بودین و، چون هفت قسط عقب مونده دارن، حساب حقوقی تون مسدود می شه از این ماه! از بانک می زنم بیرون و با ماشین به طرف بازار می روم. چند دقیقه ای تا مقصد فاصله دارم که چرخ های ماشینم با صدایی مهیب در چاله ای سقوط نموده و از آن طرف بیرون می آیند. بیرون می آیند، اما صدایی مشمئزنماینده و ناله مانند، ستون فقرات ماشین را فرا می گیرد. دور می زنم و به تعمیرگاه می روم:

جلوبندی تون خرد و خمیر شده آقا. تصادف کردین؟! فقط آه بلندی می کشم و ماشین را به تعمیرگاه داده و پس از دادن شماره تلفنم به تعمیرکار، پیاده به طرف بازار می روم. تلفنم زنگ می خورد. شماره محل کارم روی صفحه گوشی می رقصد. جواب نمی دهم. حوصله اش را ندارم.

با ورود به اولین مغازه بازار، متوجه می شوم قیمت اجناس نسبت به سه روز پیش - دقیقا نسبت به سه روز پیش - دو برابر شده است. مغازه های دوم، سوم، دهم و همه و همه مغازه ها را سر می زنم و لیست خریدم را که مثل کارنامه حساب روز قیامت دستانم را می سوزاند، با قیمت هایی کهکشانی تهیه می کنم. در حال دو دوتا چهارتا کردن به جامانده حسابم هستم که از مدرسه پسرم تماس می گیرند و پس از کلی ادای احترامات فائقه، به دلیل اختلال در سیستم اقتصادی مدرسه، تقاضای دریافت پیش از موعد قسط شهریه را می نمایند.

دو کیسه خریدم را که وزن چندانی ندارند، اما سنگینی قیمت شان شانه هایم را پایین می آورند، بلند می کنم و به راه می افتم. رسیدن پیامکی دیگر، صدای گوشی ام را بلند می نماید: آقا، این ماشین تون بدجور ضربه خورده. یه جای شاسی ترک خورده و رادیاتش هم سوراخ شده. باید عوض شه رادیات، چیکار کنم؟ جواب نمی دهم. می خواهم گوشی را توی جیبم بگذارم که دوباره از محل کارم زنگ می زنند. جواب نمی دهم. آنقدر جواب نمی دهم تا قطع می شود.

زن جوانی با دختربچه ای کوچک در بغل، سر راهم را می گیرد و تقاضای دریافت یاری دارد. اصرار دارد که شوهرش زندان است و باید به تنهایی شکم خودش و دخترک را سیر کند. اعتنا نمی کنم. واقعا نمی توانم اعتنا کنم. زیرلبی چیزی- نفرین یا ناسزا- بلغور می نماید و دور می شود. تاکسی صدا می زنم و خودم را به خانه می رسانم.

دوباره از محل کارم زنگ می زنند. برنمی دارم. گوشی را برنمی دارم. کیسه های خرید را جایی می گذارم و شتابناک با هزار امید و آرزو، صفحه کارگزاری بورس را که تمامی سرمایه و پس اندازم را بنا به توصیه ارشدترین مقامات مملکت مبنی بر حفاظت و صیانت از دارایی های ملت به آن سپرده ام، باز می کنم شاید دری به تخته ای خورده باشد و حداقل میزان سپرده اولیه خود را بدون هیچ گونه سودی بتوانم برداشت کنم. اما زهی خیال باطل. صفحه خونین کارگزاری مثل صحنه کارزار بی سرانجام تنازع برای بقاء همچنان خونرنگ است.

صفحه را می بندم و به پیامکی که تازه روی صفحه گوشی ام نشسته، زل می زنم: شاکی محترم پرونده کلاسه شماره ... به دادنامه شماره ... با سلام. باتوجه به عدم ارائه ادله کافی مبنی بر محق بودن شما برای دریافت خرید اینترنتی کالا و عدم شناسایی مرکز فروش مذکور در سامانه تجاری کشور، پرونده مختومه می شود. رای صادره ظرف مدت بیست روز ... بقیه اش را نمی خوانم.

نمی توانم بخوانم، چون برای چندمین بار متوالی شماره اداره محل کارم روی گوشی ام می افتد. جواب می دهم. این بار جواب می دهم: سلام، بفرمایید همکار واحد آموزش سازمان متبوع ام پشت خط است: چن بار تماس گرفتم، جواب نداد گوشی تون عذرخواهی کوتاهی می کنم تا ادامه دهد: یه دوره آموزشی، نیازسنجی شده براتون که حتما باید بگذرونید. مجازی البته! نفسی عمیق می کشم: دوره؟! صدایش کمی ضعیف تر می شود: دوره آموزشی تاب آوری!

همکار واحد آموزش ام در حال شرح و تاویل دوره است، اما حرف هایش را نمی شنوم. همه ذهنم و همه حواسم غرق در شعار های پرطمطراقی است که با آن ها قصد مدیریت جهان را داشتیم، اما حالا با نسخه های دست چندم جامعه شناسان و روانشناسان ینگه جهان، باید تنها در این اندیشه باشیم که برای روز های به جامانده عمرمان، فقط تاب بیاوریم. فقط تاب ... می آوریم؟!