تصویرآفرینی هنرمندانه از مولا علی - آفتاب صبا

این یادکرد مؤمنانه، واجد ظرفیت ارزشمندی است که اگر با تدبیری ملی آزاد گردد، در گام های نخست، می تواند با غم ها و کسالت هایی که بر اجتماع کنونی سایه انداخته، مقابله کند و در مواردی که یأس اجتماعی ایجاد می گردد، آن را از سیمای شهر ها و روستا ها بشوید. 13 رجب، زادروز مبارک مردی متبرک است که به کمال انسانی خود دست یافته و با زندگی اخلاقی پیروز و سرافراز خود، تصمیم های درستی برای خود و جامعه گرفته است.

به طور قطع، یادمان موفقیت های فردی و اجتماعی او می تواند روح افزای کوچه ها و خیابان ها و خانه ها گردد. جان کلام آنکه با اقتدا به این شخصیت درخشان، می توان به روز هایی از تقویم که قید ولادت یا رخداد های پیروز و حماسی بر عنوان خود دارند، تأکید بیشتری کرد و آن ها را بالاتر نشاند. این رویکرد، در انگیزه بخشی به جامعه، اثرگذاری بیشتری خواهد داشت، چون این یادها، نقشی، چون بال های اشتیاق ایفا می نمایند و برای زمین خشک یک ملت، شادابی و انرژی فرومی بارند. این ایده مبارک، تنها یک رؤیا نیست، بلکه شدنی است. در اینکه باید به تکریم پیشوایان دین و تبلیغ سیره آن چراغ داران راهنمایی پرداخت، شکی نیست...

اما اگر این اقدام شایسته به نیت مبارک الگوبخشی به نسل امروز باشد، نیکوتر است که برای ایام خجسته ولادت و رویداد های فرخنده تاریخی مانند فتح مکه، صلح حدیبیه و سالروز مسند نشینی پیشوایان برحق، اهمیت درجه اولی قائل شد تا ذهن و دل جوانان در فضایی روح بخش و بهجت زا به اخلاقیات سازنده پیشوایان فاتح خویش تمایل یابند و آن ها را پیروز میدان زندگی قلمداد نمایند.

قدر مسلم این است که برای تثبیت این اصل مبارک در تکریم بزرگان دین می توان با دو مؤلفه ضروری به آن جامه عمل پوشاند؛ نخست با کارگزاران مثبت اندیش و دیگری، حضور رسانه های مستقل و کارآمد. پس این امکان قابل دسترسی و مهیا شدنی است؛ یادکرد هایی مانند جشن میلاد هم می تواند در لایه های اجتماعی، به خوبی نفوذ کند و پیغامد های پربرکتی با خود بیاورد و میزان امید و شادمانی اجتماعی را ارتقا دهد.

زادروز مبارک امیر مؤمنان علی (ع) در میان این رویداد های تقویمی از امتیاز برجسته ای هم برخوردار است، چون صحبت از تکریم یک انسان کامل و الگوی پیشوایان بعدی است که به پیغام رسانی بسیار زیبا و دلربا احتیاج دارد. پس مؤلفه سومی هم باید به یاری جامعه تشنه و پویا بیاید تا این فضیلت های حیات بخش را در رگ های جامعه جاری کند. این ضلع سوم، شگردی ماندگار و یکتاست که هنرمندان یک سرزمین از عهده آن برمی آیند.

آشکار است که می توان در قاب های زیبا و دل انگیز، پیغام های جهانی آن حضرت را هنرمندانه بازآفرینی کرد. سفارش های ماندگار مولا علی (ع) را با غنا و محتوایی که در نهج البلاغه اش هست، می توان در قالب متون نمایشی بر صحنه تئاتر بازنمایی کرد یا بر پرده نقره ای سینما به تصویر کشید. این احتیاجمند حضور هنرمندانی کارآزموده و عاشق است تا آثاری با پشتیبانی لازم خلق نمایند که بتوان سالیان سال به آن ها افتخار کرد. نمونه پیش رو، مجموعه تلویزیونی امام علی (ع) است که با پشتگرمی خوب صداوسیما در دهه های گذشته فراوری شد که جا دارد به موسیقی متن شورآفرین آن هم اشاره نمود؛ اما این چند کار معدود اجرا شده، به نسبت سال های طولانی رفته، بسیار اندک است.

البته در رشته های دیگر هنری مانند شعر و داستان، نقاشی، خوش نویسی، تذهیب و هنر های تجسمی، تعداد آثار با یادکرد ارزشمند پیشوایان دینی، فرایند امیدبخشی داشته است. اکنون پس از برشمردن مزیت یادکرد ها برای یک جامعه تشنه سعادت، باید پرسید هنرمندان در خلق یک اثر دینی و تکریم اهل معرفت و فضیلت، کدام اولویت را خوب است مد نظر قرار دهند؟

آنچه در ضرورت اول به چشم می خورد این است که برای رساندن یک ملت به سکوی بالاتر و تراز نوین، وجهه همت یک هنرمند این باشد که بزرگان دین را طوری ترسیم نمایند که خط مشی زندگی امروز را بتوان از قاب هنری آن بیرون کشید تا در بن بست ها و بحران های فردی و اجتماعی، بتوان به آن راه چاره های ملموس دست یازید و به عبارت روشن، در حرکت خلاقانه هنری، به سمتی میل نمایند که سیمای عدالتخواه یک انسان کامل و کاربرد های اخلاقی او بازنمایی گردد تا به این وسیله، سیره مبارک آن امام بزرگ الشأن، رهگشای ابهامات فکری و معیشتی یک جامعه سعادت خواه گردد.