با صنایع دستی گیلان آشنا شوید - آفتاب صبا

استان گیلان در شمال کشور یکی از زیباترین منطقه های است که می توان به آن سفر کرد. جاهای تماشای گیلان از جاذبه های تفریحی و طبیعی چون آبشارهای بلند، دریاچه های مسحورنماینده، کوه های سر به فلک کشیده و جنگل های سرسبز گرفته تا اماکن تاریخی آن قدر متعدد و فوق العاده هستند که امکان ندارد با یک بار سفر به این مقصد از همه آن ها تماشا کرد.

استان گیلان در عرصه صنایع دستی و بومی نیز از تنوع بالایی برخوردار است؛ محصولاتی که نشان از فرهنگ و تمدن غنی این سرزمین از هزاران سال قبل دارند. مروار بافی، حصیر بافی، رشته دوزی، لباس محلی، خراطی، چادرشب بافی، صنایع سفالی، نازک کاری، چوب تراشی، منبت و معرق چوب، چلنگری، مینای خانه بندی و جاجیم از مشهورترین صنایع دستی گیلان هستند. در ادامه با ما همراه باشید تا شما را با صنایع دستی این استان بیشتر آشنا کنیم.

درباره صنایع دستی گیلان بیشتر بدانید:

• حصیر بافی
• بامبو بافی
• مروار بافی
• عروسک بافی
• بافتنی و قلاب بافی
• دستبافته های پشمی
• چاروق و چموش دوزی
• چادرشب بافی
• گلیم بافی
• رشتی دوزی
• نمد اقتصادی
• سفالگری
• مینای خانه بندی
• صنایع چوبی
• تابلوهای نقاشی مینیاتور و معرق
• کدوی قلیانی
• صنایع دستی گیلان را از کجا بخریم؟

حصیر بافی

حصیر بافی یکی از صنایع دستی رایج در استان گیلان است و در بیشتر شهرهای این استان به خصوص در منطقه ها بندرانزلی، خمام، جفرود، غازیان، گلشن و روستاهای اطراف آن ها دیده می شود. ماده اولیه این هنر زیبا لی یا سوف است؛ گیاهی که به صورت خودرو اطراف مرداب ها یا آبگیرهای کوچک رشد می نماید و بافتن آن در فصول غیر کشاورزی جایگزین مناسبی برای کشاورزان و زمین داران روستایی به شمار می آید. از محصولات حصیربافی می توان به انواع سبد میوه و نان، زیرانداز، آبکش، زیرداغی، سفره حصیری، کلاه حصیری، بادبزن حصیری، زنبیل، گهواره بچه حصیری و غیره اشاره نمود؛ محصولاتی که بیشتر به دست زنان این خطه بافته می شوند.

بامبو بافی

بامبو بافی یکی از صنایع دستی قدیمی در استان گیلان است که قدمت آن با کشت چای در این منطقه برابری می نماید. بامبو یا نی خیزران مانند سوف، بیشتر در اطراف آبگیرها و تالاب ها می روید و مرکز اصلی فراوری آن در لاهیجان و به خصوص روستای لیالستان است. بامبو از سوف منعطف تر است و به همین علت می توان محصولات متنوع تر و ظریف تری با آن فراوری کرد.

مروار بافی

مروار بافی یکی از صنایع دستی نو استان گیلان است که به تازگی در شهرهای این استان رایج شده است. ماده اولیه مروار بافی نوعی چوب ترکه است که از خارج از گیلان (از تهران به خصوص منطقه سولقان و از ملایر) تهیه می شود. مروار بافی از نظر کاربرد و ظاهر محصولات شباهت زیادی به بامبو بافی دارد؛ اما محصولات مروار بافی انعطاف کمتری دارند و مقاوم تر هستند. وجه تسمیه مروار از نام گونه ای از درختان بید است. بید مروار دارای ساقه های متعدد و بسیار نرم، حالت پذیر و با دوام است.

شهرستان آستانه اشرفیه به ویژه روستای تازه آباد گورکا قطب اصلی مروار بافی در استان گیلان هستند؛ البته محصولات این هنر زیبا را می توان در دیگر بخش های استان مانند بندر کیاشهر، صومعه سرا و صیغلان نیز پیدا کرد. انواع سبد میوه، ساک پیک نیک، جا نانی، جا لیوانی و غیره از جمله محصولات مروار بافی در استان گیلان هستند.

عروسک بافی

عروسک بافی یکی دیگر از صنایع دستی استان گیلان است که بیشتر در فومن و به خصوص در شهر ماسوله دیده می شود. این عروسک ها با کاموا، قلاب بافی می شوند و در واقع نسخه های کوچکی از مردان و زنان گیلکی با پوشش سنتی هستند.

بافتنی و قلاب بافی

شال ها و روسری های بزرگ بافتنی و قلاب بافی، پوشش سنتی گیلانی ها هستند و به عنوان یکی از سوغاتی های محبوب و پرطرفدار استان گیلان شناخته می شوند. شال بافی از صنایع دستی گیلان و به خصوص تالش و گالش به شمار می آید و ماده اولیه آن پشم دام است. شال های گیلانی به وسیله دستگاه شال بافی با دار افقی بافته می شوند.

در تار و پود شال ها به هیچ وجه از پنبه استفاده نمی شود. شال های گیلانی در برابر سرما و رطوبت نفوذناپذیر هستند و به همین علت اهالی منطقه ها کوهستانی، منطقه ها مرتفع و ییلاقی از آن ها استفاده بیشتری می نمایند. شال بافی در دیگر استان های کشور از جمله کردستان نیز رایج است. برترین و باکیفیت ترین شال های ایران را می توان در کوبلان در شهرستان میانه در آذربایجان شرقی تهیه کرد.

طرح ها و نقش و نگارهای آثار قلاب بافی در استان گیلان معمولا زاده تخیل بافندگان آن ها است؛ طرح هایی که نسل به نسل منتقل شده اند و از میان محبوب ترین آن ها می توان به موتیف های قدیمی، بته جقه، پیزلی و دایره اشاره نمود. قلاب بافی رشتی به سه گروه تقسیم می شود:

• قلاب بافی پارچه با نخ ابریشمی رنگی: در این روش قلاب بافی پس از ترسیم الگو انجام می شود.
• قلاب بافی با روش تکه دوزی: در این روش، پس از رسم الگوهای بافت ماهوت به وسیله هنرمند، یک بخش خاص جدا و با قطعه ای از رنگ دیگری جایگزین می شود. سپس هنرمند به ادامه قلاب بافی می پردازد.
• قلاب بافی ترکیب شده با روش معرق: این روش پیچیده ترین روش قلاب بافی رشتی است. در این روش، هنرمند تکه های ماهوت رنگی را روی پارچه اصلی قرار می دهد و لبه های آن ها را با قلاب بافی به هم متصل می نماید. از جمله محصولات این هنر زیبا می توان به رومیزی، پارچه، ملافه تختخواب، کوسن، زیر جلدی، کیف، چمدان و پوشش کف اشاره نمود.

دستبافته های پشمی

دامداری در بعضی از منطقه ها استان گیلان رایج است و پشم مرغوب از جمله محصولات این منطقه ها به شمار می آید. مردم این استان پشم را با دستگاه های ریسندگی به نخ تبدیل می نمایند و پس از رنگ کردن، آن ها را در بافت لباس های پشمی همانند جوراب، دستکش، شال گردن و بلوز به کار می گیرند. ماسوله، رشت و انزلی از مراکز فراوری این دستبافته های پشمی به شمار می فرایند.

چاروق و چموش دوزی

چموش، چاروق یا چوموش در زبان گیلکی، یک نوع پاپوش بدون پاشنه است که در استان گیلان به خصوص در ارتفاعات و منطقه ها کوهستانی (منطقه های که دامداری، شغل اصلی اهالی است) کاربرد زیادی دارد. این کفش خاص که هنر دست مردم گیلان است با پوست دباغی شده گاو درست می شود و یکی از ویژگی های منحصربه فرد آن، عدم استفاده از چسب و میخ است؛ در واقع فراوری این کفش تنها با هنر دوخت انجام می شود. پتک، سولف، دستگاه های برش، دوک چرمی، سوزن و قالب چوب از جمله ابزارهای ساخت چموش هستند.

چموش کفشی مخصوص است که در سرما پا را گرم و در گرما پا را خنک می نماید. چموش شکاره یکی از انواع متداول چموش با نوک عقابی و برگشته است که بند و تسمه های بلند دارد و بند آن دور ساق پا بسته می شود. نوع دیگر چموش بدون تسمه و بند است. هنر چموش یا چاروق دوزی در فومن و به خصوص در ماسوله رایج است. این هنر زیبا در لیست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. چموش ها معمولا به صورت ساده و بدون رنگ فراوری و به وسیله رنگ های طبیعی مانند پوست انار رنگ می شوند. چموش ها را در سرانجام با نخ های زرد، سبز و قرمز گلدوزی و تزئین می نمایند.

چموش های مردان گیلانی معمولا با چرم بوفالو و چموش های زنان با چرم بز ساخته می شوند. شما می توانید چموش ها را در رنگ های متنوعی مانند سبز، سفید، کرم استخوانی، قهوه ای و قرمز پیدا کنید. نقوش گل آباتار، گردن شتر و ماجما قوراغ، گل بچه یا خزیلی از جمله طرح هایی هستند که در تزئین چموش ها به کار گرفته می شوند. جالب است بدانید که چموش پای چپ و راست ندارد.

برای تهیه چرم مورد استفاده چموش ، پوست گاو و بز را در دباغخانه به نمک آغشته می نمایند. سپس آن را در آهک می خوابانند. در ادامه پرز و موی چرم جدا می شود و آن را در آب انار ترش می پزند. چرم در ادامه به همراه آب انار در حوض ریخته می شود تا رنگ بگیرد. در این مرحله چرم را روی تخت می اندازند، لوله می نمایند و سپس در آب فرو می برند. چرم ها در کنار هم آویزان می شوند تا هوا بخورند و خشک شوند. در ادامه پوشت دوباره صاف و در آب انداخته می شود. سپس آن را روی تخت پهن می نمایند و به آن ضربه می زنند. در سرانجام محصول به عمل آمده به چرم فروشان و کفاشان تحویل داده می شود.

چادرشب بافی

چادرشب، پارچه ای رنگارنگ و معمولا با طرح چهارخانه یا یک رنگ است که با دستگاه مخصوص چادرشب بافی (پاچال) به شکل مربعی در ابعاد دو متر در دو متر یا در عرض 20 تا 35 سانتی متر و طول دو تا 2.5 متر بافته می شود. الیاف استفاده شده در این پارچه مخصوص معمولا ابریشم، پشم یا پنبه است؛ البه امروزه از نخ مصنوعی نیز استفاده می نمایند. مردم استان گیلان به خصوص بانوان این منطقه از چادر شب به عنوان کمرپیچ برای جلوگیری از نفوظ رطوبت به بدن در زمان کار در شالیزار استفاده می نمایند. اهالی گیلان در گذشته چادر شب را برای روجهازی به نوعروسان نیز هدیه می دادند. چادرشب بافی در شرق گیلان به خصوص در رودسر و روستای قاسم آباد چابکسر رایج است.

رنگ اصلى زمینه چادر شب ها معمولا قرمز است؛ البته رنگ بنفش و سبز نیز به اندازه بسیار کم در منطقه قاسم آباد دیده می شود. طرح هاى کار شده روى چادر شب هندسى هستند و رنگ هاى سفید، سبز، نارنجى، زرد، صورتى، آبى و قرمز در ترکیب هاى هماهنگ در آن استفاده می شوند.

هنر چادرشب بافی یا لاون علاوه بر استان گیلان در دیگر شهرهای ایران مانند یزد، هرمزگان و خراسان شاقتصادی نیز وجود دارد و در حال حاضر روستای روئین در اسفراین (خراسان شاقتصادی) یکی از مراکز اصلی بافت چادر شب در ایران است. چادرشب ها در منطقه ها مختلف ایران از نظر طرح و رنگ مشابه هم هستند؛ اما چادرشب های روستای قاسم آباد گیلان به علت طرح و رنگ خاص از ارزش هنری بیشتری برخوردار هستند. جالب است بدانید که روستای قاسم آباد به عنوان روستای ملی چادر شب بافی شناخته می شود.

چادر شب شباهتی به چادر ندارد؛ اما چرا به این نام مشهور شده است؟ طبق پژوهشگران، این هنر دستی حداقل 600 سال در ایران قدمت دارد و چون شب ها به عنوان روانداز استفاده قرار می گرفته به این نام معروف شده است.

گلیم بافی

گلیم بافی از جمله هنرهایی است که در بیشتر شهرهای ایران با طرح های متفاوت و الیاف گوناگون دیده می شود. گلیم در استان گیلان به عنوان زیرانداز کاربرد دارد و معمولا به وسیله زنان بافته می شود؛ البته گلیم در گذشته به عنوان روانداز برای حیوانات باربر، پوشاندن دیوار و فرش نیز استفاده می شد. گلیم از نخ های پشمی و پنبه ای بافته می شود و رنگ های استفاده شده در آن کاملا طبیعی هستند. گلیم های گیلانی گاهی برای جلوه بیشتر و کهنه شدن رنگ، با چای و پوست گردو شسته می شوند. برای پیدا کردن مرغوب ترین گلیم های ایرانی بهتر است به منطقه ها مرتفع استان مثل آستارا و تالش سر بزنید.

جاجیم بافی نیز از صنایع دستی استان گیلان است که مانند گلیم از پشم بافته می شود و تنها تفاوت آن با گلیم در نوع بافت است. جاجیم یک نوع زیرانداز دورویه بدون پرز با پارچه کمی نازک تر و نخ های رنگی تر به نسبت گلیم است.

رشتی دوزی

رشتی دوزی، رشته دوزی یا گلبند دوزی از هنرهای دستی خاص استان گیلان است که چشم هر بیننده ای را به خود خیره می نماید. هنرمندان برای فراوری آثار رشتی دوزی روی پارچه هایی ضخیم از جنس ماهوت، با استفاده از نخ های ابریشمی رنگی و قلاب، طرح های بسیار زیبایی خلق می نمایند. رشتی دوزی با سه روش مختلف (ساده دوزی، ضخیم دوزی و تکه دوزی (معرق دوزی) به وسیله وسیله ای به نام قلاب دوخته می شود و از رایج ترین طرح های آن می توان به طرح های گل، بته جغه شاخ گوزنی، گل و مرغ و غیره اشاره نمود. رشتی دوزی بیشتر در انواع لباس مثل لاسیاره (شلوار پهلوان ها)، بازوبند، کوسن، رومیزی و غیره دیده می شود.

قدمت هنر رشتی دوزی به سال های دور بازمی شود و قدیمی ترین نمونه به جای مانده از آن، اثر استاد حسین رشتی با قدمتی از قرن سیزدهم است؛ اثری که هم اکنون در موزه آستان قدس رضوی نگهداری می شود. پژوهشگران و محققان با توجه به آثار کشف شده قلاب دوزی شده در لولمان گیلان بر این باور هستند که قدمت رشتی دوزی به سده های 320 تا 550 قبل از میلاد (دوره هخامنشی) بازمی شود. این هنر پس از اسلام نیز رونق فراوانی داشت و در دوره حکومت شاه عباس صفوی در کنار ابریشم از اقلام صادراتی مرغوب به شمار می آمد. رشتی دوزی در زمان حکومت افشاریان و زندیان نیز از محبوبیت بالایی برخوردار بود و در نهایت در اواخر دوره قاجار به تدریج تبدیل به کالایی شد که همه اقشار جامعه می توانستند از آن استفاده نمایند.

نمد اقتصادی

نمد اقتصادی یکی از صنایع دستی اصیلی است که در بیشتر روستاها و آبادی های حاشیه دریای کاسپین دیده می شود. نمد از پشم فراوری می شود؛ پشمی که از الیاف بلندی تشکیل شده است. نمد اقتصادی از قدمتی طولانی در استان گیلان برخوردار است و هنرمندان گیلانی برای بالا بردن کیفیت نمدهای خود از مخلوط صابون و زرده تخم مرغ استفاده می نمایند. نمد اقتصادی احتیاج به دستگاه خاصی ندارد و محصولات آن در گذشته معمولا به عنوان کلاه، لباس و زیرانداز مورد استفاده قرار می گرفتند. در حال حاضر محصولات نمد اقتصادی کاربرد سابق را ندارند و جنبه تزئینی پیدا نموده اند.

سفالگری

هنر سفالگری با قدمتی از هزاران سال قبل در هر گوشه ای از ایران به چشم می خورد. سفال از قدیمی ترین ساخته های بشر است و مردم استان گیلان نیز از سال های دور به هنر سفالگری مشغول بودند؛ به طوری که بسیاری از آثار سفالی متعلق به عصر آهن در مارلیک و املش کشف شده اند. کلمه سفال طبق گویش محلی گیلانی به معنای خشتی است که آتش گرفته است.

با توجه به اکتشافات اجرا شده در سایت باستان شناسی مارلیک، تالش و دیلمان معین شده است که انسان ها از هزاران سال قبل در این منطقه ساکن بوده اند و ابزار، ظروف لازم و بعلاوه مجسمه های خود را با سفال می ساختند. این آثار سفالی به رنگ های سیاه، قرمز و طوسی بوده اند. مردم گیلان به جای استفاده از رنگدانه های سیاه، اندازه اکسیژن را با گرم کردن ظروف موجود در کوره کاهش دادند. یکی از ویژگی های متمایز ظروف سفالی گیلان، رنگ مایل به سفال است که از غنی بودن عناصر آهن از زمین ناشی می شود.

هنر سفالگری علاوه بر فراوری انواع ظروف، گلدان و غیره در معماری خانه های گیلان نیز کاربرد دارد. در سفر به این استان سرسبز به خانه های روستا و سقف های شیروانی دقت کنید تا سفال سقف را ببینید؛ سفالی که مانع از نفوذ باران در فصل بارش می شود. مردم استان گیلان برای ساخت ظروف سفالی از خاک رس، یکی از خاک های مرغوب در این صنعت استفاده می نمایند. شهرستان های رودسر، صومعه سرا، تالش، رشت، سیاهکل، لنگرود، شفت، آستارا و لاهیجان از جمله مهم ترین مراکز فراوری سفال در گیلان هستند.

گمج یا دیگ آرام پز یکی از مشهورترین ظروف سفالی در استان گیلان است که معمولا برای طبخ غذاهای سنتی از آن استفاده می شود. گمج بیشتر شبیه به قابلمه کروی شکل است و معمولا آن را با رنگ سبز و آبی و لعاب تزئین می نمایند. گمج یک درپوش به شکل مخروط دارد و ته آن محدب است.

کوزه آب سفالی (مناسب برای سرد و تصفیه کردن آب)، کوزه ماست سفالی (مناسب برای تهیه و فراوری ماست چکیده)، کوزه دوشون سفالی (مناسب برای تهیه و فراوری انواع کره و دوغ محلی)، تنور سفالی پخت نان (مناسب برای تهیه و طبخ نان در منزل)، تابه سفالی پخت نان، نیمکار یا نمکیار سفالی (مناسب برای سابیدن انواع مغزها و مواد غذایی) و تابه سفالی (مناسب برای طبخ غذا) از جمله محصولات سفالی پرطرفدار در گیلان هستند که سوغاتی های بی نظیری به شمار می آیند.

سفال های گیلانی در حال حاضر به دو دسته تقسیم می شوند. گروه ظروف سفالی که خود شامل سه طبقه ظروف نوشیدنی، ظروف سرو غذا و ظروف پخت و پز هستند و گروه سفال های تزئینی که مجسمه ها را شامل می شوند.

مینای خانه بندی

میناکاری یا مینای خانه بندی یکی از صنایع دستی نفیس استان گیلان است که با مواد اولیه ای چون نقره خالص استرلینگ، آب طلا و سنگ های معدنی ساخته می شود. آیینه و شمعدان و سرویس چای خوری از جمله محصولات این هنر زیبا هستند که کالاهایی صادراتی به شمار می آیند.

صنایع چوبی

صنایع چوبی از جمله صنایع دستی مهم و مطرح در استان گیلان هستند و شما می توانید انواع وسایل چوبی مانند عصا، جعبه جواهرات، بازی شطرنج، بازی تخته، قلیان، صندوقچه، وردنه چوبی، گوشتکوب چوبی، تخته گوشت چوبی، ملاقه و قاشق چوبی، کاسه و پیاله چوبی، کفگیر چوبی، قندلاک چوبی و غیره را از بازارهای این استان بخرید.

خراطی و نازک کاری چوب

نازک کاری چوب یا خراطی یکی از صنایع دستی رایج در استان گیلان به خصوص در شهر رشت است و تعداد زیادی از صنعتگران چوب در کارگاه های متعدد این استان به فراوری انواع وسایل چوبی از قبیل ظروف شکلات خوری، قندان، میوه خوری، نمکدان، آجیل خوری، عصا، چوب رختی و غیره مشغول هستند.

منبت کاری

منبت کاری یکی دیگر از هنرهای دستی مردم استان گیلان است که با ایجاد نقوش نیمه برجسته و کنده کاری های زیبا روی چوب به وسیله ابزارهای خاصی به نام مغار انجام می شود. همان طور که می دانید چوب های مختلفی در جنگل های منطقه ها شمال کشور یافت می شوند و به همین علت، منبت کاری در این منطقه رونق فراوانی دارد و شما می توانید محصولات متنوعی را برای سوغات در گیلان پیدا کنید.

تابلوهای نقاشی مینیاتور و معرق

تابلوهای نقاشی مینیاتور و معرق در سال های اخیر در شهر رشت تبدیل به هنری محبوب و پرطرفدار شده اند. پس اگر در پی یک سوغاتی نفیس و ارزشمند هستید به سراغ تابلوهای نقاشی مینیاتور و معرق بروید.

کدوی قلیانی

کدوی قلیانی خاص ترین صنایع دستی استان گیلان است؛ کدویی که به وسیله هنرمندان گیلانی به زیبایی نقاشی می شود و سپس به عنوان تنگ، پایه چراغآ آباژور یا ظرف محتوی آب قلیان مورد استفاده قرار می گیرد. ساخت کدوی قلیانی، هنری رایج در شرق گیلان و به خصوص در شهرهای آستانه اشرفیه، لنگرود و لاهیجان (روستای لیالستان) است که با نام قلیان کوئی نیز شناخته می شود.

در هنر ساخت کدوی قلیانی کدو را حین رشد با استفاده از قالب های چوبی به شکل و فرم مورد نظر در می آورند و پس از خشک شدن، طرح های مختلف گیاهی، جانوری (گل و بلبل) یا اشکال هندسی روی سطح آن می کشند. کدوها گاهی با استفاده از مواد طبیعی (پوست انار و دانه های اسپند و زاج سیاه) رنگ آمیزی می شوند.

کدو قلیانی یک محصول کشاورزی و نوعی کدو است که از گذشته فقط برای ساخت قلیان کاشته می شده است. این نوع کدو زردرنگ و توخالی است و مصرف خوراکی ندارد. پوسته خارجی کدو قلیانی به سرعت رشد می نماید و هسته های درون آن می ریزد. کشاورزانی که به پرورش این نوع کدو مشغول هستند، تخته های طرح داری دارند که کدوی کوچک و در حال رشد را بر آن سوار می نمایند. آن ها پیش از آن که گیاه به رشد کامل خود برسد، برای 15 روز، روزی دو بار با دست به آن شکل می دهند.

پس از بزرگ شدن کدو، به تدریج نقش داخل قالب روی پوست آن ظاهر می شود و هنرمند روی آن را نقاشی می نماید. این کدو دو سر خواهد داشت؛ یکی بزرگ تر و دیگری کوچک تر و وسط این دو سر که کمر کدو باشد، باریک است. کدو قلیانی بیشتر در رنگ های مختلف قهوه ای و کرم دیده می شود.

صنایع دستی گیلان را از کجا بخریم؟

برای خرید صنایع دستی استان گیلان می توانید به بازارهای رشت، آستانه اشرفیه، لاهیجان، املش، ماسوله، لنگرود و دیگر شهرها سر بزنید. چندشنبه بازارها و بازارچه های صنایع دستی نیز از جمله مکان هایی هستند که اهالی شهر در آن ها محصولات صنایع دستی خود را به فروش می رسانند؛ مکان هایی که می توان محصولاتی متنوع را با قیمت هایی مناسب خریداری کرد و به سوغات برد.

اگر اطلاعات بیشتری از صنایع دستی استان گیلان دارید یا هنری را می شناسید که در این مقاله به آن اشاره نشده است، در بخش نظرات همین مقاله، اطلاعات خود را با ما و دیگر کاربرانخبرنگارانبه اشتراک بگذارید.

پرسش های متداول

چادر شب چیست؟

چادرشب، پارچه ای رنگارنگ و معمولا با طرح چهارخانه است که از نخ های پشمی، پنبه ای و ابریشمی بافته می شود.

محصولات حصیربافی بیشتر در کدام منطقه ها استان گیلان یافت می شوند؟

محصولات حصیربافی بیشتر در منطقه ها بندرانزلی، خمام، جفرود، غازیان، گلشن و روستاهای اطراف آن ها دیده می شوند.

مروار بافی چه تفاوتی با بامبو بافی دارد؟

مروار بافی از نظر کاربرد و ظاهر محصولات شباهت زیادی به بامبو بافی دارد؛ اما محصولات مروار بافی انعطاف کمتری دارند و مقاوم تر هستند.

چموش چیست؟

چموش نوع پاپوش بدون پاشنه است که با پوست دباغی شده گاو درست می شود.